Pożytki z choróbstwa

Złożona fazą choróbstwa, która uniemożliwiła mi nawet sensowne i zborne czytanie, zabrałam się wczoraj za czasopisma kobiece z wyższej półki, które moja Mama upycha na jakiejś zdecydowanie niższej półce, pewnie na podobne okazje. Zakładałam, że będzie tam dużo ładnych obrazków, miejmy nadzieję nie wszystkie z ciuchami, i jak najmniej tych przepotwornie denerwujących mnie prezentacji kosmetyków, gdzie cień do powiek za 280 zł. rozgniata się malowniczo zdobiąc to maziami tuszu za 120 i pokrojonymi szminkami za 80-160 zł. sztuka. Zakładałam również, że będzie tam nieco literek poukładanych w nie bardzo męczącą treść.
Rozgniecionych kosmetyków jednak nie dało się uniknąć (widzę w tym jakiś poblask złotych podków gubionych w Rzymie przez wiadomą polską misję dyplomatyczną). Treść nie była bardzo męcząca, jeśli się nią za bardzo nie przejmowało, ale w ogóle o treści czasopism kobiecych nie ma co mówić - ma ona w ogóle tylko urozmaicać ładną czcionką ciąg zdjęć i reklam. Natomiast co mi utrudniło wesołe odmóżdżanie i wzbudziło mimo osłabienia dziki szał, to przerażające niechlujstwo językowe.
Spodziewać by się można (ech, co też mi się zwiduje), że snobistyczne targetki czasopism z wyższej półki to osoby w dopuszczalnym stopniu kulturalne i jako takie powinny być traktowane, nesepa*? Wydawałoby się, że w obrębie kultury i obycia znajduje się również - nie, nie mistrzowskie, ale poprawne wysławianie się w języku zrozumiałym dla ludzi obytych? Że drapieżne i owinięte perłami naczelne powinny wręcz snobować się na ostentacyjnie i wyniośle bezbłędną (nie mówię "piękną") polszczyznę w swoich opiniotwórczych organach? Eeee tam. Przedziwne neologizmy, ordynarne kalki językowe (osobiście umiem wykryć angielskie i włoskie, ale pewnie francuskich też masa), powtórzenia, niezdarności stylistyczne, ale to nic: felietonistki piszą (a redakcja tego nie wykrywa) o swoich "przekutych" sutkach (a to żelazna dama), o "ponatczasowych" trendach...
Być może, autorki tych wszystkich wspaniałości traktują to jako chałturę i rzecz nieważną, ale - do licha - dlaczego? Przecież praca dziennikarza polega na tym, żeby porządnie pisać teksty. No, nie wiem sama. Nie uważam się za jakiś językowy autorytet, ale niektórych błędów bym jednak nie zrobiła, a zawsze mi się wydawało, że ludzie pióra (a takimi są w końcu dziennikarze w prasie) powinni być jednak dla szarych mas przykładem.
Ale może w każdej redakcji siedzi, na przykład, specjalna osoba, która psuje dobre teksty, tnie je, redaguje i wstawia błędy, żeby potem prymitywne i czepialskie czytelniczki jak ja doznały swojej porcji przyjemności i satysfakcji z kupna czasopisma?
A to makiaweliczny pomysł.

*drapieżny żart językowy :)