Skierowanie, czyli notka fizjologiczna

W nastroju, w jakim dzisiaj jestem, zdecydowanie mi wystarczy dwóch synków do szczęścia. Nie, żebym nie lubiła dzieci - wręcz przeciwnie. Nie, żebym miała obiekcje do rodzenia - wielka mi rzecz, poród, każdy tak przychodzi na świat. Nie, żebym coś miała przeciwko temu całkowitemu pokręceniu w życiu, jakie, nie łudźmy się, przynoszą ze sobą dzieci. Nienienie.
Otóż należę do - najwyraźniej niewyobrażalnie małej, bo jeszcze się nie spotkałam ze zrozumieniem w sprawie, o której myślę - grupy ludzi nieśmiałych i łatwo zawstydzanych.
Niestety, cecha ta po prostu nie przystaje do bycia w ciąży.
W ciąży przestajesz być człowiekiem - stajesz się garnkiem na dziecko. Wszystko, oczywiście, musi ustąpić przed faktem, że ktoś ci siedzi w brzuchu. Jest to dla mnie częściowo zrozumiałe, choć niełatwe do zaakceptowania. Ale moja granica wytrzymałości znajduje się tam, gdzie są moje granice intymności.
A w ciąży musi się być gotowym na bezustanne zadzieranie kiecy przed stadami ludzi. Należy się przygotować na częste badania ginekologiczne, z których każde jest dla mnie osobiście krępujące i przykre. Należy się pogodzić z tym, że - przynajmniej w pierwszej ciąży - będą człowieka w ogóle macać jak kurę, w tym po biuście, czego nienawidzę. Że przy najmniejszych wahaniach na temat czegokolwiek zostanie się wysłanym do szpitala, gdzie już w ogóle żadnych ceremonii nie ma z definicji, a ewentualne obiekcje i lęki i wstyd są kwitowane zdumionym: "Jest pani dorosłą kobietą? Chce pani mieć zdrowe dziecko?" Tak? No to prezentować wdzięki. Niech jeszcze ten obejrzy, i tamten, a jeszcze niech do tego pani się wystawi, i co to za rumieńce, co to za fochy.
Po porodzie w szpitalu już w ogóle się zwierzęcieje - te obchody z wystawianiem się do stad personelu przy współmieszkankach, te pytania, na które człowiek wcale by nie chciał odpowiadać przy świadkach, ta wszechogarniająca, duszna, potworna i odczłowieczająca fizjologia!
Ach, oczywiście, że chcę mieć zdrowe dziecko, i żeby je mieć zdrowe zrobię mnóstwo rzeczy, od których mi się rzygać chce, od których się czuję coraz bardziej zawstydzona i nieszczęśliwa, nie oglądając się na siebie. Oczywiście, że mój prywatny komfort psychiczny jest tu rzeczą drugo- a może raczej czwartorzędną. Oczywiście, że będę rozsądna. Niby czemu moje zastrzeżenia miałyby przeważyć nad dobrem niewinnej w końcu osoby.
Ale - i to mnie chyba najbardziej zdumiewa - dlaczego do cholery jestem tak okropnie tępiona za każdą sugestię, że mi się to wszystko nie podoba? Dlaczego muszę demonstrować jakąś taką nieprawdziwą odporność na coś, co dla natury nieśmiałej i pełnej zahamowań jest upiorną torturą? Dlaczego mi nie wierzą, że w szpitalu funkcjonuję na nieprzerwanych dusznościach i panice, aż do wypisu? Dlaczego mam udawać, że wszystko jest fajnie? Dlaczego fakt, że inni mają znacznie gorzej (no bo jasne jest, że obiektywnie rzecz biorąc, inni miewają dramatycznie gorzej! Taka głupia to nie jestem), ma mnie niby wprawiać w dobry nastrój?
Wszystko to jest obliczone, rzecz jasna, na to, że kiedy już człowiek ląduje w domu z tym małym, nowym Przybyszem, szybko się ma o tym zapomnieć, uklepać to sobie jakoś i wreszcie odczuć radość i może ulgę tak dużą, że to wszystko przestaje mieć znaczenie. Ale ja pamiętam - pamiętam z pierwszej, bezproblemowej całkiem ciąży, i znowu mam to samo, w ciąży z niewielkimi problemami. I nie ma od tego ucieczki, nie ma zrozumienia, nie ma nic poza zdumieniem wszystkich (no, poza moim mężem, co jest tą nitką, na jakiej się trzymam), czego właściwie chcę.
A ja wiem, czego nie chcę.
Nie chcę, przynajmniej w tej chwili takie mam przeświadczenie, przechodzić przez to jeszcze raz.
Dwóch mi wystarczy.
Sorry, Winnettou - przyrost naturalny w tych warunkach musi się obejść beze mnie.