Wyrzuceni za drzwi

- Horror normalnie - informuje smacznie tęgi Nastoletni Starszy Brat, nachylony nad dziurką od klucza. Ktoś nie wytrzymuje i ustawia się za nim w kolejce. Zza drzwi dobiega upiorny, choć stłumiony gwar i szum, kontrapunktowany okazjonalnymi okrzykami i - no, trudno, to było nie do uniknięcia - buczeniem i chlipaniem.
Siedzimy na idiotycznie niskich ławeczkach, w rękach mamy książki, komórki, gazety, a na twarzach całe spektrum emocji, od zaniepokojenia przez ciekawość aż po totalną nirwanę okularnika na wiklinowej ławeczce. Jest tu też Niewzruszona Siwa Dama o aparycji zawodowca; sympatyczna, nieśmiała blondynka; miła Angielka wspaniale mówiąca po polsku; małżeństwo o studenckim wyglądzie i nerwowych uśmiechach; Trzy Zaprzyjaźnione Laski oraz oczywiście ja.
Wszystkich nas wyrzucili za drzwi.
Oczywiście dobrze zrobili, ale przez to teraz nas zżera ciekawość, co też się dzieje w sali trzylatków odbywających Dni Adaptacyjne.
- Kamerkę by można założyć internetową - rzuca propozycję Wesoły Tatuś, któremu już kark zesztywniał od inwigilacji przez dziurkę od klucza.
- W trzy laptopy byśmy wszyscy mogli popatrzeć - ocenia fachowo Blond Pantera.
- Podobno w niektórych przedszkolach tak robili, i potem były awantury, że rodzice w pracy non stop siedzą na podglądzie przedszkola - dodaje Brzydsza Połowa Studenckiego Małżeństwa.
- No, ale człowiek by się jakoś mniej denerwował - zastanawia się Wesoły Tatuś. - He he, można by nawet interaktywne opcje wprowadzić.
- Przez internet dziecko pogłaskać - proponuje jedna z Lasek.
Po chwili konspirujemy i knujemy już na potęgę.
- Twarde holo tatusia by się mogło materializować.
- Jak Lord Vader, hi hi. Dzień dobry, ja do synka.
- Albo pagerem do przedszkolanek, żeby pogłaskały w naszym imieniu.
- Grę we flashu zrobić - kliknij na swoje dziecko w skłębionym tłumie.
- Z coraz trudniejszymi levlami. Biegałyby coraz szybciej, a jakby się pomyliło, to by się darły.
- Jak w realu.
- O... a czy to moje wyje?
- Nie, mama, to jakiś chłopczyk, blondasek - donosi Starszy Brat od drzwi. - O, a teraz taka w różowym dziewczynka. O, a teraz jedna pani śpiewa z dziećmi, a cztery przytulają tych zaryczanych. Rany, a teraz to już jest Wietnam.

Nie zdążyło jednak dojść do zupełnej masakry, bo już wkrótce przed naszymi cokolwiek oszołomionymi oczami przegalopowało stadko dzieci, zmierzających do dużej sali. Niektóre wyhamowywały jakby i rozglądały się za rodzicami, ale czy Karol? Nie. Kiwnął mi tylko łebkiem, upewniając się, że się nie zdematerializowałam i pognał przed siebie.
Dogoniłam go w połowie drogi.
- I jak, fajnie? - spytałam.
- Owszem, niezłe narzędzia - odpowiedział i wypruł do przodu.
- I jak Karol? - spytałam jedną z przedszkolanek.
- Świetnie sobie radzi - odparła. - Nie da się go tylko odciągnąć od warsztatu z narzędziami.
Może konstruował tę kamerkę albo co.