Metafora ściga mnie

Idąc do ślubu miałam w garści dwie solidne łodygi białego amarylisu, spętane strzępem tego, co miałam zamiast welonu. Niestety, niewspółpracujące ze mną ideowo otoczenie nie pochwalało mojej koncepcji, żeby w jedną taką łodygę wsunąć sztylet.

Tak ze dwa lata temu dostałam od sąsiadki amarylis w doniczce; rozsadzała swoje cebule i nie miała pewności, jaki mi się dostał.
Przedwczoraj, na tydzień przed dziesiątą rocznicą naszego ślubu, rozkwitł przepięknie dwoma czerrrrrrwonymi kwiatami. Nie sposób się opędzić od metafor! Patrzyłam pod światło; niestety - mimo najczulszych słów skierowanych do cebul, w łodydze nadal nie ma sztyletu. Jak kto jest beznadziejnie łagodny, to nawet przyroda z nim nie współpracuje.

A tak poza tym - ha, dziesięć lat. Kto by się spodziewał.