Z własnym kluczem

Zrobiłam sobie przebieżkę po blogowych linkach różnych interesujących osób i po raz kolejny uderzyła mnie powszechność blogów zamkniętych dla przechodnia, do których trzeba się zgłosić po klucz. Zastanawiam się tak nad tym i zastanawiam.
Z góry zastrzegam, że NIE uważam, że każdy, kto bloga zamyka, to jest be. Są różne powody, kogoś może nękać jakiś wariat i nie pomaga, powiedzmy, blokada IP albo inne środki. Niestety, z mojego punktu widzenia to absolutnie wszystko jedno.
Bo ze mną to jest tak, że raczej nie poproszę o taki klucz. Może dlatego, że kiedy natykam się na zamknięte drzwi, to z reguły uznaję, że po coś są zamknięte i że najwyraźniej nie jestem tam potrzebna? Może dlatego, że kiedy sama zamykam jakieś drzwi to po to, żeby naprawdę nikt tam nie wchodził? Może dlatego, że gdyby przyjaciółka powierzyła mi klucze do mieszkania, to nie weszłabym tam bez wyraźnego i stanowczego polecenia podlania kwiatków albo nakarmienia kota?
Raz mi się zdarzyło wchodzić na zahasłowany blog, kiedy czasowo zamknęła swój Toroj.
No, dziwnie to było. Bardzo lubiłam i nadal bardzo lubię czytać Toroj, ale wtedy cały czas miałam wrażenie, że jej grzebię w szufladzie z bielizną i odetchnęłam z ulgą, kiedy wyjaśniwszy jakieś kłopoty bloga odblokowała.
Może to, do licha, o paskudnych kompleksach świadczy, ale jest we mnie jakiś dziki opór przed wchodzeniem do (wiem, że to może brzmi niesprawiedliwie, ale patrz disklajmer na początku) Wyróżnionych Gron i Wtajemniczonych Kręgów. Całe moje czasy szkolne przecierpiałam z powodu nieustannego krążenia po orbitach i niedopuszczania do lokalnych elit i od kiedy wreszcie doceniłam płynące z tego niedopuszczenia korzyści, nikt mnie już nie może przekonać do bycia dopuszczaną :) Do dziś na wszelkie oznaki wtajemniczenia reaguję wtyłzwrotem, no, chyba żeby warto było odcierpieć i odwywracać gałką oczną (chodzi głównie o prestiżowe nagrody z wkładką finansową typu Nobel, oczywiście).
Inaczej jest z blogami udostępnionymi publicznie - w oczywisty sposób są to teksty, które wolno czytać każdemu, więc i mnie, bez żadnych dodatkowych warunków, no to czytam z niczym nie zakłóconą frajdą.
Jeśli chodzi o mój własny blog - blogger ma miłą cechę: zapisuje posty jako brudnopisy i dużo notek nazbyt prywatnych albo z innego powodu niepublikowalnych mogę sobie zachowywać tak tylko sobie ku pamięci. Ale nie jest to opcja, która by pozwalała na jakieś dzielenie Czytelników na tych, co mogą i tych, co nie mogą, nikogo nie zatrzymuje pod drzwiami.
Wiem, że to sprawa dość delikatna, ale, do licha - jest w tych wszechobecnych hasłach jakieś "i chciałabym, i boję się", jakaś sprzeczność pomiędzy istotą pamiętnika a istotą internetu. Jakoś tak, jakby ludzie nie radzili sobie ze specyficzną dla internetu formą i z rodzajem społeczności, jakie się w nim lęgną. Nie umiem się w tym pogubieniu znaleźć, nie umiem spojrzeć w ten sposób. A może ma to coś wspólnego z faktem, że tak samo nie korzystam prawie nigdy z darmowych serwisów, które wymagają logowania, żeby uzyskać dostęp do zasobów? Wydaje mi się, że jedyna rzecz naprawdę właściwa, jaką można zrobić z tymi hasłami, to zakładać je wtedy, kiedy chce się być jedynym czytelnikiem własnego pamiętnika.

Znowu, psiakość, chaotycznie, ale jestem tragicznie niewyspana, a leki na nadciśnienie to zło :) Mam nadzieję, że z grubsza widać o co chodzi. Jeśli zdążę, to przejrzę ponownie tę notkę, może co z tego będzie sensownego jeszcze.