Duchowo

Inkubuję, czekam i dochodzę do wniosku, że trzeba mieć wyjątkową konstrukcję psychiczną, żeby wobec ciąży używać określeń "być w stanie błogosławionym" albo "nosić pod sercem". Mnie osobiście obecnie o wiele bardziej adekwatne wydaje się "być w stanie podminowania, irytacji i wyczerpania" oraz "nosić na powykręcanym odcinku lędźwiowym kręgosłupa z jednoczesnym uciskiem na przeponę".
Takich ładnych i wzniosłych wyrażeń najczęściej używają jednak mężczyźni, i to raczej nie ci, którzy aktualnie mają jakieś nie do uniknięcia niemowlę w domu. Oraz mój Ojciec, ale on może - jemu jak raz wybaczam :)
Ale w ogóle mnie trochę denerwuje uduchawianie i uwznioślanie ciąży. Jeeeeeju, przecież to nie jest jakiś świergoczący stan ducha, tylko fizjologia. Celowa i sensowna, na pewno bardziej niż cokolwiek innego, co robi ciało, ale fizjologia. W stawach trzeszczy, mięśnie mają dość, różne czynności oczywiste przestają być oczywiste; no, nie muszę wchodzić w szczegóły bo wiadomo, jak jest. Jeśli gdzieś jest w tym duch, to chyba tylko w momencie poczęcia - kompletnie niepojęta sprawa, zwłaszcza, że akurat ja wierzę w to, że dusza dość szybko się połapuje, że ma sobie w ten zarodek wejść, no i w tym to widzę coś naprawdę niesamowitego. Ale żeby robić z kobiety w ciąży kapliczkę, to tego już nie rozumiem. Zwłaszcza, że niestety niemal nigdy nie idzie z tym w parze normalna, ludzka życzliwość i dbałość o bliźniego z chwilowo przesuniętym środkiem ciężkości.
Oczywiście, jest łatwiej truć kobiecie o jej posłannictwie wobec ludzkości, społeczeństwa, grupy wyznaniowej, narodu, przyrostu naturalnego i czego tam jeszcze, niż jej ustąpić w tramwaju albo przepuścić w kolejce.
Kobietom w ciąży ustępują starsze panie oraz inne kobiety w ciąży.