Terror laktacyjny - refleksje i głębokie uwagi :)

Jest kilka powodów, dla których nie lubię karmić piersią.
Po pierwsze, uważam, że to jest kolejna inwazja na moją prywatność. Gwałt na wstydliwości i prywatności, jakim jest poród, jest kwestią jednorazową, a i tak uważam to wszystko za raczej traumatyczne nie z powodu, że boli, ale z powodu, że cały świat wydaje się być zdania, że naturalia nie są turpia. Są, są... Za elementarną uczciwość intelektualną uważam stwierdzenie pewnego ginekologa, że nie ma większych twardzieli, niż ginekolodzy-położnicy :) A karmienie piersią trrrrrrraumę tę przedłuża w sposób znaczący. Och, te rozpinane bluzeczki, te obiadki rodzinne spędzane w sypialni gospodarzy, to siedzenie z dzieckiem po łazienkach... No są, są wśród nas takie ufoludki, które nie lubią się publicznie obnażać.
Po drugie, z powodu obrzydliwych łgarstw w żywe oczy, jakie się publikuje w broszurkach dla matek, a mianowicie - że to ciąża zmienia (nie na lepsze) wygląd biustu, a w żadnym razie i żadnym przypadku karmienie. Chodzi mi nawet nie o fakt, ostatecznie wygląd piersi nie jest jakimś życiowym priorytetem, ale o te bzdury, głoszone bez mrugnięcia okiem. Otóż karmienie wpływa, o czym zaświadczam. Mniej lub bardziej, ale nadużyciem jest twierdzenie, że wcale i nigdy.
Po trzecie, dlatego, że nie jestem tym przypadkiem, który mógłby zaopatrywać banki mleka, przy najszczerszych chęciach. A jeśli coś idzie nie tak, to przeważnie wszelka "wina" jest po stronie matki, bo się nie stara. Po kilku miesiącach mordowania się mojego z Karollem i Karolla ze mną, po tygodniach oskarżeń, że się nie przykładam, podczas kiedy wszyscy tak dobrze wiedzą, jak to powinnam robić, lekarka na patologii noworodka przyznała, że może to być i tak, że przypadłość, jaką u synka rehabilitowałam, może mu przeszkadzać w ssaniu. Te pięć i pół miesiąca prób karmienia piersią wspominam jako nieustający horror, który naprawdę poważnie mi popsuł całą radość z pierwszych chwil macierzyństwa. I tym razem już się nie dam. Rozsądek przede wszystkim.
Po czwarte, żeby mieć frajdę z karmienia piersią, trzeba chyba być bardziej macierzyńskim typem, niż ja. Ja się, owszem, staram robić wszystko tak, jak trzeba, i kocham swoje dziecko - teraz już dzieci, ale nigdy nie umiałam ani z przekonaniem robić tych wszystkich rzeczy, które się kojarzą z przyjemnościami bycia matką: gaworzyć nad niemowlęciem, ani z pasją dyskutować o kaszkach i oliwkach, ani właśnie się cieszyć tym, że jakieś chłopię dobiera się do mojego biustu, do którego dostęp, i to zupełnie w innych celach, wolałabym zarezerwować dla jakiegoś dojrzalszego mężczyzny, a najlepiej męża. Nie, żebym deprecjonowała takie przyjemności in toto - nie wykluczam, że ktoś może to wszystko lubić, a nawet znajdować w tym źródło autentycznie głębokich przeżyć duchowych, ale nie ja.

Drugie macierzyństwo dało mi spokój i pewność siebie, których bardzo brakowało mi za pierwszym razem. Karmienie piersią to tylko jeden z obszarów, gdzie są one bardzo potrzebne. Bo macierzyństwo, bo dziecko to są w ogóle rzeczy, które w wielu ludziach budzą chęć wykazania się superznawstwem, ale i podzielenia się swoimi doświadczeniami, i dowiedzenia swojej wyższości, ale też zwykłego powspominania... trzeba mieć naprawdę pewność siebie i spokój, które umożliwiają spokojne i pewne siebie odróżnienie tych sytuacji i w ogóle jakiś dystans do tego wszystkiego, i sensowne reagowanie.
Teraz już umiem spokojnie odpowiedzieć "uzgodniłam to z lekarzem" albo "no cóż, miała pani szczęście, że pani chciała i mogła", a nawet "to pokarm dziecko piersią pół roku, mój drogi, a potem pogadamy" i takie tam. Boże, to takie proste... Oczywiście, wtedy proste, kiedy się już umie.
W każdym razie - mogę spokojniej próbować karmić dziecko sama, kiedy wiem, że w razie czego po prostu i bez paniki powiem sobie: Nic na siłę, kochana. I won, świecie, z tym terrorem.