9 a

Od szynobusu idzie się z dziesięć minut pod górkę, od busów - minutę. Furtka się trochę rozlatuje, ale wymianę przewidujemy wiosną, z resztą ogrodzenia. Na prawo od furtki - tuje, które umożliwiają, jakby kto chciał, zbliżenie się do domu chyłkiem pod tujami. Nieopodal, proszę Państwa - obrzydliwa wiata, którą częściowo tylko żartując chcemy wykorzystać jako bożonarodzeniową stajenkę.
Numeru na domu jeszcze nie ma. To znaczy, jest, ale leży na komodzie. 9 a. Ach, nasze własne 9 a!
W głębi ogródka, zakładając, że można to uznać za głębię, rosną surowce na nalewki. No i tam
jak zostanie surowców, to i na co innego. Porzeczki, wiadomo, niby zdrowe dla dzieci, ale sęk w tym, że nalewka z porzeczek to wspaniała rzecz. Surowce aktualnie pokrywają liryczne kołderki śniegowe.
Liryczna kołderka uchowuje się tylko na dachach, drzewach i krzewach, a gdzie indziej jest niechlujnie zryta do gołego gruzu, bo Karol lubi odśnieżać szuflą. Sąsiedzi prowadzą z nami szarpiącą nerwy wojnę podjazdową, nawiasem i a propos. Idzie o to, kto pierwszy zdąży odśnieżyć sobie i sąsiadowi :) My celujemy w nocnych rajdach, a sąsiad bierze nas z zaskoczenia o świcie.
Pachnie pięknie, lecz nienachalnie dymem, bo wspomagamy ogrzewanie paląc w żeliwno-kaflowym piecu drewnem pozostałym w hałdach po remoncie. Uwielbiam to: w piwnicy jest rozkosznie ciepło, ja siedzę sobie na stołku i czekam, aż pójdzie dobry ciąg i wszystko razem rozbuzuje się i zahuczy.
Mogłabym tak opisywać i opisywać.
Wiecie co, naprawdę do pełni szczęścia brakowało mi tylko i wyłącznie internetu.

A tu trzy zdjęcia, z czego trzecie uświadamia mi, że tę wolnoamerykankę we wnętrzu, w przeciwieństwie do wolnoamerykanki na zewnątrz, mamy zupełnie nieudokumentowaną. To trzecie zrobił Karol, przy okazji.