Moleskine

Nie kręcą mnie specjalnie buty; ubrania mają mnie ubrać i już. Biżuteria owszem, ale bez przesady - w tej dziedzinie wolę raczej żarty i sentymenty. Samochody - no cóż, chciałam jechać do ślubu wysłużonym dużym fiatem, ale nie pozwolili... Jedzenie - miło zjeść coś ekstrawaganckiego, ale kasza z maślanką też może być. No, może kawa i herbata powinny być bardzo dobre zawsze.
Ale jeśli coś z dóbr luksusowych budzi od zawsze moją dziką namiętność, to piękne artykuły papiernicze. Szlachetne papiery, eleganckie ołówki, wieczne pióra, koperty - i notesy. Zaraz powiem, co i jak.
Mam wyjątkowo wspaniałą siostrę. To kobieta o szlachetnej urodzie (żadna Pamela), wyszukanym guście, wrażliwa i mądra. Jest też niezwykle solidna i wszystko, co robi, robi mądrze i starannie. Sam proces obserwacji urządzania przez nią mieszkania mógłby wiele nauczyć niejednego, phi, dekoratora wnętrz: to mieszkanie żyje i staje się - wyrasta tak, jakby było organiczne, z mieszkańcami i dla nich, a cały czas jest przemyślane i konsekwentne.
Siostra moja zrobiła też sztukę z przyjmowania gości. Pamięta o drobnych przyjemnościach, obserwuje ludzi, a potem człowiek dostaje zawrotów głowy, bo specjalnie kupiła kozi ser i mleko 2%, i oblekła tę samą poduszkę, i nawet znalazła idealny dla delikwenta film na wieczór, i tak na przykład trzy dni non stop.
Tak samo jest z prezentami. Wiele lat kupowałam sobie różne notesy i zeszyty o pięknych okładkach, papierze takim jak trzeba i tak dalej, ale dopiero od Natalii dostałam najpierw piękne, kremowe zeszyty w kartonowej okładce, a potem szkicownik Moleskine. Rysowanie w nich jest absolutnie cudowne, same notesy wymuszają wyjątkowe podejście do tego przyjemnego zajęcia. Oba typy, które mam, pięknie się zużywają, zrobiono je właśnie po to; starannie, powściągliwie. Po prostu cudowne.
A najśmieszniejsze jest to, że w ogóle nie wiedziałam, że to taka odjechana marka, którą posługuje się cała plejada gwiazd i gwiazdeczek, co pewnie by mnie skutecznie zniechęciło - jam wszak człowiek zbuntowany mimo trzydziestki.
Całe szczęście odkryłam także, że masa również i normalnych ludzi, artystów i amatorów, kocha swoje Moleskine nie mniej ode mnie i istnieją nawet internetowe grupy wyznawców. A niektórzy swoje notesy jeszcze ozdabiają - o, tu można zobaczyć na przykład. I w ogóle to rodzaj artystycznej (a czasami szpanerskiej) quasi-religii.
Ale i ja się dopiero rozpędzam.
Ach, Moleskine - wybaczę mu nawet ten Wielki Świat.