Młodzież z wizytą w stuletnim domku

...czyli odwiedził nas mój brat. Spędził u nas kawałek długiego weekendu i jak zawsze pozostawił mnie z uczuciem niedosytu, a mojego męża w rodzaju oszołomienia: jak to możliwe, żeby z jednej strony nie być zdolnym do wyrzucenia po sobie opakowania po lodach i tak dalej, a z drugiej - do tego, żeby spędzić kilka godzin na oddanym, systematycznym paleniu śmieci i badyli i tak dalej ;)

Cały czas jestem świadoma, że mój brat i ja to już właściwie różne pokolenia - zdumiewające, że trzynaście lat różnicy już wystarczy. Nie, żebym się zaraz od tego czuła stara... no... ale... ale jeśli się nie mylę, z punktu widzenia Wojtka i jego rówieśników to już zupełne ze mnie próchno. Pewnie nawet nie mówią "próchno", tylko coś innego, wolę nie wiedzieć co :)
Ciekawe, że własne dzieci nie budzą we mnie takiego uczucia, choć to przecież rodzicielstwo człowieka ostatecznie ustawia "po stronie dorosłych". No, ale oni jeszcze nie mają czegoś takiego, jak grupa rówieśnicza z prawdziwego zdarzenia i nie dostarczają mi tylu szoków.
A jak mi się trudno pogodzić z tym, że pewne postawy i oczywisty dla mnie sposób myślenia tak strasznie szybko stały się niemodne, przestarzałe. Czy to się nie dzieje szybciej, niż kiedyś? Czy jeśli człowiek tłucze głową o ścianę z powodu jakiegoś młodzieżowego poglądu, to znaczy, że jest już nieelastyczny, czy że świat schodzi na psy, czy że po prostu nastąpiła wymiana pokoleń i należy się sobie z uprzejmym niezrozumieniem przyglądać? Niby to ostatnie wygląda najlepiej, ale na miłość boską, ja się jeszcze nie zdążyłam dobrze rozkręcić, a już mam uchodzić za dinozaurzycę?
Śmieszne to i odrobinę straszne; a jak sobie człowiek pomyśli, że mój brat jest poza wszystkim osobą zdolną do refleksji, inteligentną i z poczuciem humoru, co wcale niekoniecznie musi cechować jego wszystkich rówieśników... oj... to się robi zupełnie strasznie.
Pociesza mnie tylko fakt, że całe życie byłam dziwadłem, więc będę się na pewno mniej męczyć, niż ci wszyscy, co jeszcze nie byli. He, he.