Straszne skutki uboczne

Rozglądam się po świecie - a przynajmniej, na użytek tej notki, po części świata zaludnianej przez matki - i dostrzegam pewne uniwersalne skutki uboczne, których się doznaje raz wdepnąwszy w macierzyństwo (chociaż uczciwie donoszę, że znam i przypadek skutków bez macierzyństwa).
Że się w człowieku nagle otwiera otchłań nadwrażliwości na dzieci, ich cierpienie i krzywdę, to zrozumiałe - ma się swoje i śnią się różne rzeczy głupie. Że się nie czyta tomu, powiedzmy, przygód Fandorina, jak się domyśli, że się zanosi na skrzywdzenie dziecka, to też jasne; znam już całkiem sporo kobiet, które nie przeczytały z tego samego powodu. Ale coś takiego...
W śmieciach segregowanych, w butelce, zaplątała się nam myszka. Paweł przyniósł mi ją pokazać. Należy tu zaznaczyć, że myszy to my tępimy - sypiemy trutkę i w ogóle bez drgnienia wyrzucałam już mysie trupki za ogony.
- Tylko jak by ją tu ubić humanitarnie - zastanowił się zatem mój mąż.
- NIE!!! Nie zgadzam się. Żadnego zabijania. Wypuść ją natychmiast! - zażądałam.
Paweł zdziwił się nieco na tę niekonsekwencję, ale na razie położył butelkę do wiaderka i dał myszy wyjść, co trwało dość długo, bo była wystraszona, oczywiście.
Kiedy mysz wyszła, a dyskusja eksterminacyjna wezbrała ponownie, przy siatce pojawiła się sąsiadka - jedno dziecko czteroletnie, drugie lada moment - i włączyła się do rozmowy.
- Ale czemu akurat tej myszy nie pozwalasz zabić? Wlezie nam do piwnicy i zeżre książki i kurtki - załamał ręce Paweł.
Sąsiadka spojrzała na mnie, na mojego męża, wzruszyła ramionami.
- No jak to, nie rozumiesz? - spytała.
- Ani trochę - odpowiedział, trochę już zirytowany.
- BO TA MYSZ TO JESZCZE DZIECKO - powiedziałyśmy chórem.

Ja wiem, że to się kupy nie trzyma, ale w danym momencie było kryształowo jasne i monolitycznie oczywiste.