Metafizyka plejlisty

To tylko taka notka, na nie zapomnienie - bo już dawno mnie korciło, żeby spisać przynajmniej kilka naszych kołysankowych hitów i odchyłów. Jest więc Pogodna "Orkiestra", "Sielanka o domu", "Lornetka" Golców, tak, tak, da się tym uśpić dziecko, "Going Home" Jima Jamesa, wiadoma kołysanka Brahmsa w dwóch wariantach... Śpiewam klasykę, oczywiście: "Ach, śpij, kochanie", "Złotego jeża", "Idzie niebo ciemną nocą", "Był sobie król, był sobie paź" (moja własna ukochana kołysanka - zdrowo wymyrdana dawka melodramatu, horroru i humoru absurdalnego), "Na Wojtusia z popielnika" (dopiero niedawno dotarła do mnie chwytająca za serce uroda i smutek tej piosenki), "Uśnijże mi, uśnij" i takie tam. Kawałki ze starego, dobrego "Lata Muminków", bardzo piękne.
Zawsze się boję, kiedy wybuchnie rodzinny skandal z powodu zacytowania przez Karola innej ulubionej piosenki, a ściśle mówiąc fragmentu "Port to jest poezja rumu i koniaku".
Śpiewamy sobie "Skrzypka na dachu", "Straszny dwór" i troszkę Kurylewicza/Warskiej, a co. "Amazing grace", "Katiusza", "Skrzypek Hercowicz"... "Pusto w Gorcach jest jesienią" to ostatnio wałkowany kawałek. I jeszcze śliczne piosenki Wasowskiego z płyty Ewy Bem (rzadko się już spotyka coś dla dzieci zagrane z taką kulturą i dbałością - nam sprezentowała je Natalia). I Turnaua "Księżyc w misce", a szczególnie mruczanki Puchatka. Do tego w znacznej części "Pora na Telesfora" oraz "Alicja w Krainie Czarów" w starej, rozkosznej adaptacji z mojego dzieciństwa ("Śpij syneczku juuż, pieprz do nooska włóóóż..."). "Summertime", jakkolwiek Kuba ryczy ze śmiechu, kiedy śpiewam , że niby fish are jumpin'. "W żółtych płomieniach liści", które śpiewał mi Ojciec.
Ciekawa jestem, ile chłopcy z tego zapamiętają. Czy też będą, jak ja głosy moich rodziców, mieli gdzieś, na dnie pamięci, mój głos, śpiewający im o truskawkach w Milanówku, Anatewce, miłości, która jest wieczna jak trawa, czterech zielonych słoniach?
Bo ja czasami leżę sobie pod kołdrą, zwłaszcza, kiedy jestem bardzo zmęczona, i w tej chwili przed zaśnięciem słyszę nie wiadomo skąd, powiedzmy, "Grande Valse Brillante", i nie śpiewa go pani Demarczyk, tylko chyba mój Ojciec, albo może Mama, albo oboje na zmianę...
Ach - dobranoc...