Człowiek zdecydowany

- Kiedy dorosnę, to zostanę tatą, dużym jak mój tata - informuje mnie Karol. - Będę miał trzy dzieci.
- Troje - podpowiadam.
- Troje. Trzech synów i trzy córeczki. Dokładnie sześć.
Po krótkim zamieszaniu wywołanym tłumaczeniem, ile właściwie ma być tych dzieci, a potem dyskusją na temat liczebników, opowieść snuje się dalej:
- Będę do was przyjeżdżał z nimi na wakacje. Bo będę mieszkał w Krakowie, kiedy dorosnę.
- Wiesz - wtrącam, - będziesz też mógł ich czasem z nami zostawić, żebyś mógł iść z żoną na przykład do kina.
- I będziemy wszyscy ustawiać się w oknie i wam machać - dodaje Paweł.
Karol kiwa głową i rzecze uspokajająco:
- Ale wieczorem wrócimy z Patrycją i ich z pewnością odbierzemy.
Aha.
Patrycja to córeczka sąsiadów, blondynka rezolutna i obdarzona wolą z hartowanej stali - coś mi się wydaje, że moje dziecko lubi ostre kobiety. Ale jak dotąd świetnie, będziemy z sąsiadami pędzić wnuki przez dziurę w płocie i w ogóle to oni sympatyczni ludzie są.
- Synkowie będą się nazywali Mikołaj, Mateusz i Kacper, a córki - Gabrysia, Oliwka i Julka.
Otóż i macie Państwo przegląd popularnych imion dziecięcych. Boże kochany, jak mu się nie odmieni, będę mieć wnuczkę Oliwię.
I tak się toczy opowieść w samochodzie, aż do samego domu.
Ale potem, przy usypianiu, Karollo mamrocze do mnie jeszcze sennie:
- Będę mieszkał w Krakowie, ale blisko babci Beatki, żebym nie musiał do niej tak dojeżdżać i dojeżdżać.
Co tam, że to babcia dojeżdża do niego - i tak mnie, w imieniu Mamy, rozczulił.
Wiadomo, co jest najważniejsze.