50%

Przeczytałam sobie artykuł w kobiecym dodatku "Newsweeka" - bardzo interesujący wywiad z Magdaleną Środą. Nigdy jej nie lubiłam i nadal nie lubię, bo pojąć nie mogę, z jakiego powodu żąda ona ode mnie w polityce solidarności z kobietami ogólnie.
Ja bardzo lubię i chętnie popieram w różnych sprawach rozsądne i sympatyczne kobiety, których znam dużo, ale po co mi ten bagaż niepotrzebnego uogólniania? Niby dlaczego mam czuć solidarność z kobietami tylko dlatego, że są kobietami? Bardzo bym chciała wiedzieć, naprawdę. Zastanawiam się też poważnie, jak miałabym w praktyce stosować ten sposób myślenia: powinnam z racji jej płci z góry popierać w ewentualnym konflikcie swoją teściową, a nie męża, jakże obrzydliwie męskiego faceta, na przykład?
No dobrze, powiedzmy, że to nie o taki kontekst chodzi, tylko o popieranie kobiet u władzy - ale dlaczego? W eurowyborach, na przykład, starałam się jak najwięcej dowiedzieć o poglądach kandydatów i ich zbieżności z moimi własnymi. Guzik mnie, szczerze mówiąc, obchodziło, czy dana osoba jest kobietą, czy mężczyzną - miałam raczej nadzieję natrafić na kogoś, kto będzie z grubsza reprezentował właśnie moje poglądy, i to nie na ilość kobiet na kierowniczych stanowiskach, ale na sprawy gospodarcze, zwłaszcza energetyki, czy na przykład wspólnej polityki zagranicznej Unii (obraża mnie ta wpisana w "kobiece" rozmowy o polityce pewność aktywistek, że interesuje mnie przede wszystkim sprawa aborcji i becikowego, zaś do szerszego spojrzenia nie jestem zdolna, naprawdę mnie to obraża).
Parytet też jest, moim zdaniem, dla kobiet obraźliwy, bo jasno mówi, że się do formy walki politycznej, w której miałybyśmy jako płeć wziąć szerszy udział, nie nadajemy. Co te panie sobie myślą, że jak już wejdą do tego Sejmu, powiedzmy, to on się zmieni nagle w miłe, fajne miejsce, gdzie nikt nikogo nie podgryza, nie niszczy, nie ciągnie do siebie, per fas et nefas ani nie robi z siebie idioty/idiotki? Z połową bab, nie przeanielonych, idealnych bab przyszłości, które się kochają i jedzą sobie z dzióbków, tylko, eee, zwyczajnych; a drugą sfrustrowanych, zagrożonych facetów dziko kłębiących się na ograniczonym terenie? Cha, cha, cha.
Żądza władzy i rozgłosu zawsze jest nieelegancka i wulgarna. Kiedy dają się jej ponieść mężczyźni, to jest już wystarczająco przykre. Ale w kobiecym wykonaniu budzi autentyczną grozę, a to dlatego, że byłybyśmy w tym nurzaniu się i uganianiu po prostu lepsze.
Tylko sobie wyobraźcie, proszę. Te babsztyle, które z wdzięcznej, kobiecej dyplomacji robią narzędzie władzy i terroru - znacie, drogie panie, te straszne praciotki rządzące struchlałą rodziną, te przysłowiowe teściowe (moje usta milczą), te potworne aktywistki trójek klasowych snujące intrygi z demonicznymi paniami z sekretariatu...? Mnie one zawsze przyprawiały o autentyczną panikę; i ja mam im oddawać, oprócz nieformalnej, władzę formalną? Nie, dziękuję; jestem niestety pewna, że obok - wierzę w nie - wybitnych specjalistek, które i bez parytetu się przebiją, to właśnie one byłyby najsilniejszą grupą kobiecą w polityce. Gdziekolwiek wlezą, to w każdym razie są. A polityka jest już naprawdę dostatecznie obrzydliwa bez profesjonalistek w obrzydliwości.
Z innej zaś strony... Mnóstwo kobiet pracuje uczciwie i porządnie, i pogląd, że miarą wartości ich życia i pracy jest to, czy się pojawią w mediach i załapią na rządową posadę, jest bardzo prymitywny - tak, jakby rozgłos oznaczał cokolwiek poza umiejętnością walenia w najgłośniejszy bęben. Media, ach, media i tak wolą kogoś, kto zarżnie niemowlę albo obsika pomnik papieża, od kogoś, kto zorganizuje kolonie dla dzieci albo wykopie studnię, nieprawdaż? To może się lepiej jednak nie pchać, skoro nagrodą jest takie towarzystwo... Przecież, na Jowisza, to nie o prestiż w życiu chodzi - mam nadzieję.
Pozwolę sobie pozostać przy swojej prymitywnej i nieoświeconej metodzie wybierania przedstawicieli/przedstawicielek - wydaje mi się bardziej sprawiedliwa dla tych, co mają więcej do powiedzenia, niż tylko deklarację, co też znajduje się w ich ineksprymablach.