"Nawet gdy stracę ciebie (ten gest, śmiech chropawy, który kocham)..."

Nie mogę zupełnie zrozumieć, po co się kręci filmy ze ślubów czy innych rodzinnych uroczystości, bo jakoś niespecjalnie do mnie przemawiają ruchome obrazki jako takie. Musi to być coś nadzwyczajnego - sztuka po prostu - żeby w ogóle miało sens dla mnie. Tak mam.
Natomiast porusza mnie do głębi rejestracja głosu.
Była u nas w domu taka kaseta - Mamo, popraw mnie, jeśli coś kręcę - na której nagrała się cała rodzina i taki to list poszedł do babci Niny, którą stan wojenny zatrzymał we Francji. Była taka, na której moja siostra, lat pewnie ze trzy, wstydzi się zaśpiewać i tylko mówi: "Ale ja nie moooogę". Nieżyjący już wujek Edward i jego głos, który zawsze mi się kojarzył z pohukiwaniem mądrej a życzliwej sowy. I jeszcze pasują do tego nagrywane przez mojego niewielkiego podówczas brata słuchowiska z udziałem Taty, najgenialniejszego z lektorów świata.
Nagrywane już na komórkę pierwsze rozmowy z Karolem, wierszyki, wreszcie przedszkolne piosenki; Kuba w końcu, całkiem niedawno recytujący z namaszczeniem do telefonu: "Woda nie leci, więc żona zła woła do męża: zreperuj KRAAAAA".
To już było i nie będzie - zostały tylko takie echa, małe i nieważne. Zdjęcia rodzinne, listy, ordery jakoś mieszczą się w rozmaitych historycznych czy kulturowych panopticach, z czymś je można poskładać, a te głosy są najzupełniej prywatne - wręcz intymne - osobom postronnym niewiele powiedzą, może nic.
A ja, słysząc je z mniejszej lub większej odległości w czasie, odczuwam to niedające się niewzniośle opisać wzruszenie, ściśnięcie serca nad przemijaniem, kruchością wszystkich najważniejszych rzeczy, wiecznym smutkiem prawdziwej miłości.