Przeloty

Źle mi się myśli, kiedy choruję, za to tendencje eskapistyczne zdecydowanie mi wówczas rozwijają się. Oglądam sobie z przyjemnością serial ("Doctor Who") i oto kolejny świat daje mi radosną alternatywną rzeczywistość.
Myślę sobie czasami, że mogłabym prawdopodobnie (a przynajmniej bym to poważnie rozważyła) przenieść się do wnętrza własnej głowy na amen i na zawsze (na przykład ładując niezbędne elementy w jakiś słoik podłączony gdzie trzeba i porzucając bez żalu pozostałe flaki). Nie wydaje mi się, żebym odniosła jakieś szkody. Przynajmniej teoretycznie, oczywiście, bo znając ludzkość tymi słoikami zaraz zacząłby bawić się jakiś polityk, ideolog czy inny uszczęśliwiacz - a ja nawet mając pazury do drapania i nogi do kopania nie mam ochoty się do takich zbliżać, a co dopiero jako byt w słoiku.
Dla kogoś, komu wartością najukochańszą jest Możliwość Odmowy Udziału, eskapizm jest oczywistym sposobem na życie. Zauważyłam już dawno, że nie mam absolutnie żadnego wpływu na tak zwany szerszy aspekt i jedyne, co być może uda mi się w życiu osiągnąć, to pozostawić nieco mniej beznadziejnym ten kawałek świata, do którego mogę sięgnąć ręką (podejrzewam, że to bardzo kobiecy punkt widzenia). To konstruktywne i realistyczne. Ale człowiek jednak tak ma, że chciałby gdzieś, coś, trochę bardziej i trochę prawdziwiej - a niemożność zrealizowania tego to pewne źródło frustracji i goryczy, jakie obserwuję w wielu, wielu bliskich mi, inteligentnych, twórczych ludziach. Rozumiem, że wielu ludzi znajduje w takiej sytuacji pocieszenie w wierze w życie wieczne - tymczasem mnie ten właśnie aspekt mojej wiary śmiertelnie przeraża.
Jedyne bezpieczne miejsce jest we własnej głowie.