Czajnik macierzyński

Czasem mi się zdarza, że kiedy moja Mama zostaje u mnie na straży dziatek, znajduję potem przerażające ślady jej niecnej działalności: jakieś, psiakość, uprzątnięte przedmioty, złożone koszulki czy, o zgrozo, łazienkę wyczyszczoną. Mama czyni to z dobroci serca i, podejrzewam, żeby przypadkiem nie zacząć rysować. Ja jednak z miejsca dostaję Gigantycznego Poczucia Winy, wrzodów żołądka i o, tak mi oko lata. Potem przed kolejnymi wizytami Mamy usiłuję mój dom doprowadzić do stanu nieco lepszego niż zazwyczaj i oczywiście kończę w otchłani rozpaczy, skonana i warcząca na rodzinę. A czymś, co bodajże najdotkliwiej symbolizuje straszliwą rzeczywistość jest CZAJNIK.
Mam taki zwykły czajnik z IKEA, co go na ślub dostałam i bardzo kocham. Spaliłam go już ze dwa razy i gwizdek nie działa, ale spalenie pieczołowicie odczyściłam, a gwizdków i tak nie lubię, bo na mnie krzyczą, nawet jak mówię, że już idę. Ten czajnik jednak ogromnie łatwo łapie różne zabrudzenia - on je wręcz, powiedziałabym, ściąga. Muszę go co chwila czyścić, ale też zdarza mi się, że go po prostu przetrę gąbką niedbale, a nie poleruję do błysku. A potem wracam pewnego razu do domu nie spodziewając się niczego... i tak! to mój czajnik! Lśni prowokacyjnie. Połyskuje oble i rzuca mi spojrzenia pogardliwe i pełne potępienia. Ja go tak nie dopieszczę, jak moja Mama. Ja go tak nie cenię. On mi herbatę, a ja go zostawiam w cętki, i dopiero Ona przychodzi i czajnik może wreszcie zalśnić.
Myślałam sobie, że tak po prostu ma moja Mama, ale dzisiaj! dzisiaj zdarzyło się coś, co mój niepokój wykopało na zupełnie nowe orbity.
Otóż Kuba się przeziębił paskudnie i awaryjnie poprosiliśmy o zostanie z nim moją Teściową. Nie robimy tego często - w ogóle staramy się nie eksploatować babć nadmiernie - ale tym razem nie było wyjścia. Czuję się średnio dobrze, więc sprzątanie poszło mi tak sobie, mimo że i dla Teściowej zazwyczaj staram się odgruzowywać nasz domek, w takimże poczuciu winy i nieadekwatności. No cóż - poszłam do pracy.
Teściowa życzliwie się zjawiła, dziecko bawiła i w ogóle wszystko było okej... Ale wróciwszy, zobaczyłam coś, co zmroziło mi krew w żyłach:
Mój Czajnik.
Wypolerowany.
Powstrzymałam ryk przerażenia i nadludzkim wysiłkiem zmieniłam konfuzję w refleksję. A refleksja ta jest następująca: trudno o kobiety bardziej się różniące, niż moja Mama i moja Teściowa. Podobieństwa między nimi są w rodzaju: każda z nich ma dwie nogi, każda z nich ma w domu kuchnię, każda z nich ma dzieci. A jednak, do stu tysięcy par beczek norweskich różowych śledzi, obydwie mi odruchowo polerują czajnik. To znaczy, że polerowanie czajnika musi być jakąś ponadczasową, ponadkulturową, ponadnaturalną czynnością związaną z macierzyństwem.
Oczywiście, jak na razie zastrzegam się, że nie będę niczego moim synom ni synowym czyściła i w ogóle, ale diabli wiedzą - może za te dwadzieścia parę lat też mi się wdrukuje ognistymi literami w mózg: POLERUJ CZAJNIK.
POLERUJ CZAJNIK!...