Drastyczna rozbieżność interesów

Obawiam się, że ostatnio odczuwam głęboką (głębszą niż zazwyczaj) i niepowstrzymaną niechęć do psów. Miejskich psów, tych wyprowadzanych na skwery i zieleńce, a właściwie to właścicieli tych zwierząt. Niechęć moja objawia się ponurymi myślami na temat wystrzelania wszystkich psów w okolicy, wytrucia ich posiadaczy, a na pewno - uprzykrzenia im wszystkim życia. Przychodzi mi ta niechęć do głowy szczególnie wtedy, kiedy po raz n-ty w danym tygodniu lub nawet dniu szoruję małe sandałki i duże sandały z psich odchodów, pozostawionych radośnie w bujnej trawie, w piaskownicy, przy ławkach, sklepach i huśtawkach. Szlag mnie trafia! Co mówię, budzi się we mnie dziki, rozwścieczony potwór o rozjarzonych ślepiach, wyszczerzonych kłach i nikłych zasadach moralnych.
Można by w tym momencie mnie upomnieć, że trawniki należą do wszystkich, również psów, że moje dziecko na pewno też komuś w czymś przeszkadza i w ogóle. Ale ja niestety odpowiem na to, że psi odchód prawda, to niezupełnie to samo. Psie kupy to jest część etosu. Etosu śmiecenia gdzie popadnie. Bo chodzi mi o tę szczególną odmianę przeszkadzania, którą jest zaśmiecanie.
Należę do tych nielicznych ludzi, którym śmiecenie na ulicy nie mieści się w głowie i którzy rzuciwszy papierek na chodnik czują się jak degeneraci. I uważam, że to nie jest przesada. Wydaje mi się bowiem, że postępowanie z publiczną przestrzenią jest odzwierciedleniem ogólnego podejścia do innych ludzi i że zaśmiecanie jej jest dowodem na to, że inni nam zwisają i chcemy im wyraźnie okazać nasze lekceważenie: niech ich bachory żreją nasze niedopałki i rozmazują sobie na łapach kupy naszych psów, niech ich kwiatki zdychają pod naszymi obierkami wyrzucanymi przez okno, niech im śmierdzi naszymi workami na śmieci zostawianymi pod zsypem, niech im wiatr nawiewa nasze rozwleczone taśmy magnetofonowe na krzaki, niech im nasze papierochy zasypią pranie, niech sobie wbiją szkło i pocałują nas gdzieś...
Co gorsza, nie da się z tym walczyć: zwracanie uwagi chamowi może spowodować wyłącznie agresję, bo niby co innego. Strażnik miejski albo policjant wybuchnie dzikim śmiechem: co mu z tego, że nawet i w jakimś skrajnym przypadku zatrzyma, skoro szkodliwość czynu nijaka i nikt tego poważnie nie weźmie... Myślę tak sobie i myślę, i chyba to sprawdzę w jakichś statystykach, ale wydaje mi się, że w czystych okolicach przestępczość jest chyba mniejsza. Jak na razie, najbardziej konstruktywne pomysły, jakie mi przychodzą do głowy, to wygarniać z pepeszy do psów i ich właścicieli, pozostawione wory ze śmieciami odnosić ludziom pod drzwi, na ulewę obierek z piętra wyżej rzucać w okna petardy, a na każdego peta w mojej skrzynce z kwiatkami odpowiadać paleniem mokrych śmieci tak, żeby dym szedł do góry - i tym podobne akty zemsty, które, obawiam się, nie mają sensu ani klasy.
A tymczasem śmierdzi, gnije, szeleści, spada, a ja mam przed sobą wesołe zadanie wytłumaczenia dziecku, że świat jest piękny.