Wspomnienie pośmiertne z kaczuszką

Rozmawiając dzisiaj z moim dzieckiem poczułam autentycznego dreszcza. Ale to wymaga wstępnego objaśnienia.
Mój śp. Teść, występujący poniżej jako dziadziuś Mieciuś, miał pecha. Otóż, nie wchodząc w szczegóły, kompletnie sobie nie radził z komunikacją interpresonalną. Różne rzeczy, które się mu (przynajmniej dla widza z boku) wydawały nawiązaniem kontaktu były dla adresatów już tylko irytujące. Im dalej, tym było gorzej. Chciał pomagać, a bliscy się złościli, że coś zrobił nie tak, bo nie umiał ustalić z nikim szczegółów. Co gorsza, powtarzał się strasznie z anegdotami (taką jedną długą o przyrządzaniu baraniny w glinie opowiedział mi, przysięgam, z pięć razy). Podejrzewam, że te anegdoty po prostu lubił, a nie wierzył, że ktoś go słucha. A ja słuchałam i obserwowałam i do dzisiaj głównym uczuciem, jakie względem niego mam, jest współczucie. Wychowana w kulcie ojca nie mogłam się pogodzić z tym jego wyizolowaniem w rodzinie i zawsze się starałam go traktować ze zrozumieniem. W ogóle myślę, że zdołałam sprawić, że mnie polubił na swój sposób.
Umarł nagle, krótko po naszym ślubie. Mój mąż zabiera Karola, oczywiście, na jego grób i w ogóle się staramy, żeby młody wiedział, że miał jeszcze jednego dziadka.
A dzisiaj właśnie Karol zasunął tekstem, który spowodował, że mnie po prostu zmroziło. Takie słowa mogłyby, do licha, paść z ust dowolnego członka rodziny mojego męża, gdyby byli w wyrozumiałym nastroju, a przecież nikt nigdy przy Karolu nie snuł żadnych na ten temat refleksji.
- Nie naprawię kaczuszki, Lol, bo ten plastikowy element przy skrzydełku się obłamał. Ktoś tę kaczuszkę porządnie popsuł, nieprawdaż? - spytałam surowo moje dziecko.
- Tak - przyznał Karol zwięźle. - Zepsuta.
- Mhm, a któż to mógł zepsuć kaczuszkę? - ciągnęłam.
- Dziadziuś Mieciuś - powiedziało bez wahania moje dziecko. - Próbował naprawić, ale niestety znowu popsuł.
Nie wiedziałam co mu na to odpowiedzieć. A teraz mi smutno i dziwnie.