Cała naprzód

Kupiliśmy sobie chustę do noszenia Jamesa Bonda, z niezrozumiałych względów nazywanego przez mojego Ojca Puchatkiem. Chustę tę lubię i ja, i James Bond. Bond - bo jest noszony, a to uwielbia bardziej niż jedzenie nawet, ja - bo mogę coś rękami robić.
No to robię. Dzisiaj zrobiłam zakupy tak monstrualne, że sama się ich troszkę przestraszyłam. Było tego półtora ciasno ułożonego marketowego koszyka. Wydałam na nie mnóstwo pieniędzy. I nie, nie sprawiło mi to przyjemności, raczej przeraziło. Kilka godzin, w czasie których trzeba rozsądnie zakupić dziesiątki rzeczy, to potwornie stresujący sposób spędzania czasu. Nie mamy chwilowo na stanie samochodu, bo mąż mój, jeżdżąc prawie na śpiąco z przemęczenia, skasował naszego opla. Musiałam zaangażować batalion babć, bo żadna nie powinna być narażana na dwóch moich synków naraz zbyt długo bez wsparcia. Od jutra nie będę też miała dostępu do internetu na jakiś czas - mam nadzieję, że jak najkrótszy. Ale wszystko to fraszka.
Bo jutro będziemy już mieszkać u siebie.
Ach.
Roboty będzie jeszcze od groma, ale co tam! Zawsze jest jakaś robota, a teraz przynajmniej mój Bohaterski Mąż nie będzie musiał za nią jeszcze jeździć, a ja będę na miejscu.
Wiecie co - szczęśliwa jestem.