O zmianach

Czasami się zastanawiam, co bym zrobiła, gdybym zawczasu wiedziała, do jakiego stopnia urodzenie dzieci zmieni moje życie. Zniknęły z niego miłe popołudnia z książką, niespieszne powroty z pracy przez księgarnie, w ogóle zniknął szeroko pojęty spokój. Cała aktywność intelektualna, jeśli można to tak ująć, przesunęła się na późne godziny wieczorne, tak, że non stop dochodzi do dylematów w rodzaju: spać czy pisać opowiadanie. Nie ma już czegoś takiego, jak komfort zaczęcia i dokończenia jakiejś dłuższej pracy: to zresztą coś, co trudno było pojąć mojemu mężowi, który uważa, że przywilej dokończenia roboty to w ogóle żaden przywilej, tylko oczywistość. Tymczasem dla mnie możliwość, powiedzmy, zrobienia obiadu albo przesadzenia kwiatków bez licznych przerw na pieluchy, przytulanie, wycieranie nosów, pokazywanie literek, rozdzielanie walczących niedźwiadków i tak dalej to weekendowy luksus - i tak uważam się za szczęściarę, że Paweł chętnie i entuzjastycznie bawi się z chłopakami, kiedy tylko może.
Zniknęła wielka ilość moich przyjemności, bo tak się składa, że lubię akurat zajęcia ciche, precyzyjne i długotrwałe: puzzle powiedzmy :)
Zniknęła, no, ale to już niedługo się skończy, powiewająca biżuteria i szaliki.
Żal mi tego wszystkiego, no żal. Być może, że jestem egoistyczne bydlę, ale mi żal. Dużo spraw, które musiałam odłożyć, już nie wróci, a te, które wrócą, nie będą takie same, co by nie mówić.
Z drugiej strony, gdybym wiedziała, jak chwyta za serce cień rzęs na gładziutkim policzku; gdybym mogła przeczuć, jak to jest, kiedy z zaufaniem, jakiego nie miewają już dorośli, mała głowa przytula się do mojego ramienia... Gdybym umiała wywróżyć sobie Karola śpiewającego:
Sam nie jozumiem skąd to mi się bierze
Że jestem mitojogiczne zwierzę... mamo, czy niedźwiedź pjuszowy to też mitojogiczne zwierzę?
Jijyka, jijyka, tkjiwa dynamika, angejojogia i daj...
I jeszcze jest Kuba, kiwający grzecznie główką w podziękowaniu, kiedy dostanie do łapy biszkopta. Jest oblężenie moich kolan, na wyścigi, kiedy rozkładam książkę albo laptopa. Są obłąkani dżokeje, wsiadający mi na plecy kiedy tylko schylę się ze ścierką pod pianino. Jest mój mąż, last but not least, którego obserwowanie w roli ojca zawsze mnie wzrusza i cieszy.
No, może poza tymi chwilami, kiedy zaalarmowana ciszą łapię diabelską trójkę przy parapecie, na skupionym wyżeraniu pół kilograma wafelków czekoladowych.

Nie żaliłam się tam powyżej - rozumiemy się?
Ciekawa jestem po prostu, do jakiego stopnia życie ma szanse iść do przodu tylko dlatego, że właściwie wskakujemy na główkę do nieznanej wody. Wiadomo, nawet najlepiej przemyślana teoria jakoś nie przemawia do człowieka tak, jak własne, prywatne doświadczenie. No więc - gdybyśmy wiedzieli?...