Którędyś jednakże wszedł...

Och.
Wydawało mi się, że jestem już taka duża i że tak beznadziejnie nieodwołalnie przeszłam na stronę dorosłą, i że tak mi już wcale nie przysługują różne sprawy beztroskiego dzieciństwa... No i siedziałam sobie przy komputerze, pozornie zagłębiona w ekranie, kiedy usłyszałam z zamkniętego pokoju Rodziców szelest, który mógł oznaczać tylko jedno - pakowanie prezentów "od świętego Mikołaja". Pomyślałam sobie, że mój brat całkiem się nieźle wywinął po tej wywiadówce, na którą Ojciec dzisiaj poszedł osobiście, a tu naraz zarejestrowałam za plecami tegoż Ojca, przemykającego do pokoju, który Rodzicom zajmujemy z Karolem. A potem - znaczący szelest torebeczek (jak się później okazało - trzech) kładzionych jak najciszej w nogach naszego łóżka (nie, jak kiedyś, pod poduszką, żeby nie obudzić Karolla).
Całkiem się w tym momencie rozrzewniłam, jakkolwiek oczywiście nie zepsułam niczego i nie nakryłam Ojca wznosząc jakiś prewencyjny okrzyk... Och, i siedzę sobie teraz i piszę tę notkę, i podjadam moją ukochaną czekoladę, a Brat szeleści sreberkiem u siebie w pokoju i okropnie dotkliwie wiem, że nie podziękowałam świętym Mikołajom tak, jak powinnam i tak, jak czuję.
W ogóle się tego nie spodziewałam, naprawdę, do tego stopnia, że nawet niczego nie przygotowałam w zamian, jak miałam w zwyczaju jeszcze tu mieszkając. I jest mi głupio, ale przede wszystkim jestem nieziemsko wdzięczna i irracjonalnie szczęśliwa, i poruszona, bo to jest tak, jakby ktoś mi wręczył, opakowany w szeleszczący papier - kawałek mojego najcudowniejszego w świecie dzieciństwa.