Oś

Osi to nie widać, no nie? Oś siedzi w środku i robi swoje. I jak działa, to w porządku. A jak się coś zepsuje...
Dzwoni do mnie Ojciec, bardziej ponury niż Kłapouchy, dzwonią Babcie, to zmartwione, to zdezorientowane. Ja dzwonię do Natalii, w nadziei, że przekażę jej wieści mimo wszystko mniej denerwująco, niż Ojciec, który ma nastrój, powiedzmy, wyjątkowo Kłapouchowy (choć i tak ilekroć czytam "Kubusia Puchatka" mam w głowie głos Taty, który idealnie się nadaje do interpretacji kwestii Kłapouchego). Paru osobom puszczają nerwy, ktoś komuś robi wyrzuty, ktoś kogoś zadręcza opowieściami o swoich emocjach na wieść. Po jakimś czasie mam wrażenie, że przeorganizowuje się pół Polski (macki informacji się wiją po Warszawie, Poznaniu, Wrocławiu, Krakowie, Chrzanowie i Wieliczce, i Bóg wie gdzie). I nie mogę wyjść z podziwu, jaką ilość spraw ma na głowie moja Mama, i ile się nagle ich zatrzymuje, kiedy Mama ląduje w szpitalu.
Niby oficjalnie się zawsze mówiło, że Mama pracuje w domu. Zarobkowo - na zlecenia, więc też w domu. Bardzo kobieco. No więc nic prestiżowego, powie niejeden idiota. Nic istotnego. Wnuki, mamy, rachunki, zakupy, kopie obrazów, niezliczone telefony z - mogłoby się wydawać - rozmówkami kobiecymi, kwiaty, książki, obiady, lekarze, córki, wywiadówki, skarpetki, rysunki, odkurzacz, wystawy, jazz, obiady do pracy, przyjęcia, i miliardy innych, ważnych, nieważnych, trochę ważnych spraw.
Fik - i jak się to wszystko nagle wykopyrtnie, to o wiele wyraźniej się widzi, ile tego jest.
Nie, żebym w normalnych warunkach miała szczególne kłopoty z dostrzeżeniem powyższych faktów. W końcu sama, w swojej mniejszej skali, należę do zakonu wykonawców nieistotnych prac. Ale i ja - wyraźniej to widzę, większy niż zazwyczaj szacunek odczuwam.
Nie przedłużając: moje na ten temat rozmyślania idą w kierunku konkluzji, że kto zachłystuje się medialnością zawodów i gardzi rzeszą domowych kur, ten jest umysłowy ił, ten jest prawdziwym ugorem, na którym nie ma co orać, i ten niech w kłopotach sobie reklamy poogląda i zapowie teleturniej. I nie będę przepraszać za wymysły.
A Ty zdrowiej, Mama.
No.