Jeleń

Piję do tego, że bez przerwy obserwuję, jak ludzie karani są za swoją przyzwoitość, delikatność, dobroć, wrażliwość, zasady, empatię i mądrość.
Mój Ojciec, na przykład. Porządny, dobry człowiek. Altruista.
Albo mój Mąż. Solidny i przyzwoity facet.
Takie miałam ostatnio dwa przykłady.

Tata bardzo rzadko rozmawia z ludźmi o czym innym, niż ich choroby. W niedzielę miałam okazję zaobserwować, jak był poruszony i zadowolony, kiedy jego rozmówca po prostu chciał się przez telefon podzielić przyjemnością ze zdobytej właśnie góry. I nie żeby nigdy nie rozmawiali o kłopotach zdrowotnych, bo nie wyobrażam sobie mojego Ojca, który przestaje być lekarzem. Po prostu - bywa, że mówią o czym innym. A wbrew pozorom to nie jest takie oczywiste.
Potem jeszcze rozmawiałyśmy o tym z Mamą i teraz sobie myślę, jakie to wściekle trudne: być kimś, o kim ludzie wiedzą, że na pewno jest dobrym człowiekiem, i na domiar złego - dobrym lekarzem.
Samotność długodystansowca, prawda? A gdyby był przeciętniakiem, albo gdyby odpuszczał, albo gdyby był trochę mniej wspaniały i czasem powiedział, że ma w nosie cudze stawy i nadgarstki, to pewnie żyłoby mu się o wiele spokojniej i pewnie przyjemniej.

Mój Mąż po raz enty spędził mnóstwo czasu rozmawiając przez telefon ze swoją matką; pocieszając ją i przejmując się jej sprawami. Potem równie długo przekonywał swoją siostrę, że może też powinna się przejąć mamą bardziej niż jakimś swoim wyjazdem na narty. Sam kombinował, jak by tu urlop wziąć, coś przesunąć, gdzieś pojechać, autentycznie zaangażowany i - no właśnie - przejęty. Ale - dlaczego mnie to nie zdziwiło? - równie dobrze mógłby wyluzować, bo cała sprawa (jak już niejedna przedtem) się rozmyła nazajutrz rano bez śladu, jak niezłe przedstawienie, i tyle było z jego dobrych chęci, zmartwienia i przyzwoitości. Tak jest bez przerwy zresztą: jego ciepło i empatia są eksploatowane w bezwstydny sposób przez zdumiewającą ilość ludzi.
Byłoby mu pewnie lżej, gdyby umiał się zdystansować, przywyknąć do tego, że nie każdy zasługuje na to, żeby rzucać wszystko i lecieć na pomoc.

Za różne zalety zwykle się dostaje po głowie i tyle; i jeszcze człowieka jeleniem nazywają, jak się daje...
A ja sobie na nich patrzę, i myślę, że przynajmniej jeleń - szlachetne zwierzę.