Za długo i nie na temat

Jestem pewna, że trudno byłoby zostać moim przyjacielem. Wcale ludziom nie ułatwiam. Pomijam już fakt, że nie należę bynajmniej do szczególnych lwów salonowych, nie umiem też rozkręcać niczego ani przeżywać masowo, i w ogóle to wiadomo, in angulo cum libro. Potrafię miesiącami mieć nadzieję, że mnie ktoś wyciągnie za uszy w jakieś wydarzenie towarzyskie, a potem nie wysyłam napisanego już maila w odpowiedzi na czyjś list. Zamęczam na gadu-gadu, a potem się wstydzę i znikam na całe tygodnie.
Częściowo to po prostu przejaw komunikacyjnego debilizmu, może także zmęczenia, w każdym razie czegoś, co powoduje, że napisanie lub oddzwonienie wydaje mi się jakimś heroicznym wyczynem, wymagającym długich godzin wolnego czasu. To oczywiście żaden argument dla Pokrzywdzonych, ale z mojej strony ma on i owszem, spore znaczenie. Nawiasem mówiąc, zetknęłam się czas jakiś temu z opinią, że właściwie na tym wychowawczym to co ja takiego robię - w domyśle, pewnie oglądam seriale, maluję paznokcie i przebieram w ciuchach - odzywa się we mnie w takich chwilach wewnętrzny boa dusiciel i szczerzy kły.
Wracając do komunikacyjnych dziwactw, na pewno kluczową rolę odgrywa tu moja nieśmiałość, której zwykle nie widać, bo należę do gatunku kryjącego ją pod gadaniem i czymś, co z grubsza wygląda na pewność siebie. Mało kto mi nawet wierzy w tę nieśmiałość, a tymczasem to bodajże najbardziej charakterystyczna cecha, jaką mam. Nic, niestety, nie pomaga zażyłość z Pokrzywdzonym: tak samo mam z najbliższą rodziną, a nawet czasem ze specjalistą od otwierania - moim mężem.
Jest wcale niemałe grono osób, o których myślę nawet nie codziennie, ale kilka razy dziennie. Zastanawiam się, co robią, przypominam sobie różne wspólne zdarzenia, dobrze im życzę, trzymam kciuki za różne rzeczy. Ale jakoś zawsze mnie coś, do licha, powstrzymuje przed kontaktem. Nie wiem, dlaczego. Można to opisać jako obawę, że to moje obfite i entuzjastyczne myślenie mogłoby się przełożyć na to, jakie byłyby te kontakty, i że to by mogło ich zniechęcić albo co. Zresztą, sama nie wiem. Jest też niewiara w swe ratownicze talenty (to z Barańczaka, "Drobnomieszczańskie cnoty", fantastyczny wiersz). Brnąc nadal w cytaty, czuję się trochę jak Natalia Borejko wobec swoich sióstr ("Nutria i Nerwus"). Zanim zdążę zebrać się, przestać wahać czy nie będę wścibska albo nie na miejscu - zwykle ci wszyscy dzielni ludzie są już kilometry za problemem.
Z drugiej strony, często mi się zdarza troszkę wariować z samotności - nawet się niedawno złapałam na tym, że gadam sama do siebie, co mnie najpierw histerycznie rozśmieszyło, a potem odrobinę wystraszyło i teraz się pilnuję. A mimo to, mimo że tęsknię albo mam dół, albo sobie nie radzę z czymś, to zazwyczaj coś mnie powstrzymuje przed odezwaniem się do kogoś bliskiego, jakbym nieświadomie broniła się przed narzucaniem się niewinnym ludziom ze swoimi problemami. Poza tym jest jeszcze ten wewnętrzny przymus - że mam się nie rozklejać, tylko wziąć w garść i zabrać do roboty, nie powiem, że taki całkiem zły.
Myślałam trochę o tym, i wyszło mi, że na pewno to jest sposób myślenia tęgiej kobiety, której wzorce kulturowe podrzucają takie a nie inne możliwości - ach, jak pięknie opisał to Terry Pratchett w "Piątym Elefancie"! Nikt tak nie rozumie wszelkich pokrak, wariatów, grubych bab, geniuszy i innych ałtsajderów, jak on! Zalecam pilną lekturę, a sama pewnie niedługo wysmażę na ten temat jakąś większą notkę.
Sytuacji nie ułatwia również fakt, że samą swoją obecnością wprost niewiarygodnie źle wpływam na sprzęt elektroniczny. Wysadzam korki, demoluję systemy komputerowe, niszczę dyski, stacje telefonów przenośnych, komórki. Ostatnio długi czas miałam zepsuty telefon - nie działał głośnik, a żeby było harmonijnie, klawisze niektóre też. W końcu mój mąż wziął sprawy w swoje ręce i zawiózł drania do serwisu (okazało się, że - prawdopodobnie z powodu przeżucia przez niemowlę - telefon zzieleniał i zaczął na żyznych glebach próchniczych wypuszczać te, no, kiełki). I, oczywiście, kiedy już go - po niejednej perypetii - odebraliśmy, zapodziała mi się gdzieś karta SIM. No, mała taka jest, a tylko jacyś niemożliwi pedanci chowają te małe zaraz po wyjęciu do portfela.
Sprawdzałam już wszędzie i chyba już tylko internet mi pozostał do przeszukania...

Rrrrrrreasumując (co też jest cytatem :) ) - jest jakoś tak, że nie zapracowałam sobie, żeby dla kogoś być niezbędną; żeby beze mnie coś się sypało albo nie miało sensu. Nie jestem nawet tym specjalnie rozgoryczona - bierz co chcesz, powiedział pan Bóg, i zapłać za to. Czasem mi żal, że to nie przychodzi samo.
Mogłabym pisać tu jeszcze całe tomy, ale i tak ta notka już jest mocno przydługa i jakaś taka łzawa i ckliwa, choć zdecydowanie nie to było moim zamiarem.
Lepiej maila napiszę. Wyślę go albo nie. Ale napiszę.

Gwoli wyjaśnienia: to nie jest - na litość - notka pt. "Moje życie nie ma sensu". To jest notka pt. "Z komunikacji międzyludzkiej niedostatecznie". To duża różnica. Jakichś siedemnastu lat :)