Luźne obserwacyjki

czyli nie do końca obmyślane myślenie o zabawach.

- Nie bawiłaś się nigdy klockami? - pytamy znajomą pięciolatkę, która przyszła do nas i oczarowana równie jak chłopaki pudłem klocków lego, układała sobie różne tam płotki.
- Nie - odpowiedziała z godnością - bo ja jestem dziewczynką.
Tego samego argumentu używała już wcześniej, ale sprawa klocków osobiście mnie zapowietrzyła, bo obie z siostrą budowałyśmy z klocków w dzieciństwie miliony konstrukcji i jakoś nie zauważyłam z tego powodu jakichś nietypowych przestrojeń hormonalnych.
Dodajmy tu więc jeszcze inne obserwacyjki: obśmiewanie chłopców wożących w wózeczku misia, tłumaczenie dziewczynkom, żeby się nie bawiły młotkiem i takie tam.
Nie chcę tu wcale udowadniać, że nie powinno być w ogóle zabawek "przypisanych" płciowo - jeśli my tego nie zrobimy, to same dzieci sobie stosownie wybiorą "swoje", tak, tak, widziałam sama - zrobią to niezależnie od przekonań rodziców, naprawdę. Niektóre bardziej, niektóre mniej wyraźnie, oczywiście.
Ale za to uważam za pomyłkę skali kontynentalnej negatywne wzmocnienia i beznadziejne uprzedzenia w sprawie wybierania zabawek "niezgodnych" z płcią. Chłopaki i tak będą przeważnie ganiać z rykiem za jakąś piłką albo krzywić dobre gwożdzie, a dziewczątka piastować laleczki czy urządzać spokojne zabawy tematyczne typu sklep. A uważam, że słuszne jest, żeby nie dusić w małym szowinistycznym męskim prosiaczku okazjonalnych opiekuńczych odruchów czy zainteresowania kulinariami - czy którakolwiek kobieta, której mąż bierze udział w wychowaniu dzieci i zajęciach domowych, będzie go od tego odwodziła? nie wieeeeerzę. I jestem zdania, że jednej z drugą wróżce w różu nie odpadną rączki od tego, że się oderwie od ciumciania dzidzi i wbije gwoździa albo ustawi z klocków wieżę.
- Nie bądź babolem - mówił mi z obrzydzeniem mój Ojciec, gdy w dzieciństwie zaczynałam smędzić i ogólnie się rozwlekać ideowo. - Kobietą jak najbardziej, ale babolem - nie życzę sobie.
Babol to w ogóle był taki rodzaj kobiety, który na niczym się nie zna, ale ogólnie ma za złe.
No więc zostało mi z dzieciństwa przekonanie, że najgorsze, co dwie pcie mogą robić, to się wzajemnie zwalczać i podgryzać, tudzież demobilizować, a najlepsze - to się wspierać nawzajem, wykorzystując każda swoje najlepsze cechy. A żeby się nawzajem szanować, i umieć się z szacunkiem różnić i wspomagać, to trzeba od początku doceniać to, co to drugie akurat robi, i mieć wcześnie uruchomione jak najwięcej używanych połączeń między tymi tam neuronami. A nie zrozumiemy cudzego świata, jeśli nam się będzie wydawać, że to niestosowne.
A taki numer, jaki wspomniałam na początku, to podkładanie nogi własnemu dziecku. Jak im zacieśnimy za młodu horyzonta, to nas potem synowe i zięciowie będą za plecami przeklinać, i będą mieć rację.