Netrepko

Puściłam dzieciom bajeczkę jakąś na komputerze i, przyznaję, odeszłam od nich na moment w celu wyciągnięcia prania z pralki. Wyciągam więc sobie pogodnie, aż tu nagle za drzwiami rozbrzmiewa jakże znajomy początek "Libiamo ne'lieti calici" z Traviaty.
Pobladłszy, cisnęłam kłąb rajstopek w czeluście bębna i rzuciłam się do moich dzieciątek. Zastałam synów zasłuchanych i wpatrzonych w Annę Netrebko, gnącą się w czerwonej sukience na równie czerwonej sofie, w otoczeniu samców.
- S-s-skąd żeście to wzięli? - spytałam, osłupiała.
Karol odwrócił się do mnie z roztargnieniem.
- No wpisałem sobie w Google - mruknął i powrócił do kontemplacji.
- Co wpisałeś?? - rzuciłam się do komputera i zerknęłam w okienko Google'a.
A to, co tam przeczytałam, doprowadziło mnie do potrójnej ekstazy: jako matkę, jako profesjonalistkę i jako melomana.
Opera, było tam napisane, i: netrepko.
Jako zazdrosna kobieta, oczywiście, zostałam ugodzona w samo czarne od jadu serce, nieprawdaż.

Ale ja w ogóle nie mam z nimi łatwo. Ogólnie nie ma na co narzekać: to fantastycznie, że mam dzieci, które potrafią z przejęciem i bez momentu dekoncentracji słuchać całego "Addio di passato", a na moje głupie:
- Ale to przecież smutne! - odpowiadać, jak Karollo:
- Ale bardzo piękne.
Jednakże. No jednakże :)
Otworzyłam pewnego razu skrzyneczkę z szyciem i cerowałam sobie, więc moi synowie oczywiście zaczęli w niej buszować. Karollo wyciągnął mój czerwony sztuczny kwiat i zaproponował:
- Przypnij sobie mamo, jak ta pani.
- Która pani? - spytałam nieuważnie.
- No, ta pani, którą kocha tatuś.
Zanim mnie odpowietrzyło, i zanim się zorientowałam, o co idzie, minęło kilka doprawdy pełnych konfuzji chwil.
Cóż.
Jeśli akurat w ten sposób mają zamiar wdrapać się do świata muzyki, to niech im będzie.